Dies iræ

Dies iræ, dies illa
Solvet sæclum in favilla
Teste David cum Sibylla
Quantus tremor est futurus
Quando Judex est venturus
Cuncta stricte discussurus!
Tuba mirum spargens sonum
Per sepulchra regionum
Coget omnes ante thronum
Mors stupebit et natura
Cum resurget creatura
Judicanti responsura
Liber scriptus proferetur
In quo totum continetur
Unde mundus judicetur
Judex ergo cum sedebit
Quidquid latet apparebit:
Nil inultum remanebit
Quid sum miser tunc dicturus?
Quem patronum rogaturus
Cum vix justus sit securus?
Rex tremendæ majestatis
Qui salvandos salvas gratis
Salva me, fons pietatis
Recordare, Jesu pie
Quod sum causa tuæ viæ:
Ne me perdas illa die
Quærens me, sedisti lassus:
Redemisti Crucem passus:
Tantus labor non sit cassus
Juste Judex ultionis
Donum fac remissionis
Ante diem rationis
Ingemisco, tamquam reus:
Culpa rubet vultus meus:
Supplicanti parce, Deus
Qui Mariam absolvisti
Et latronem exaudisti
Mihi quoque spem dedisti
Preces meæ non sunt dignæ;
Sed tu bonus fac benigne
Ne perenni cremer igne
Inter oves locum præsta
Et ab hædis me sequestra
Statuens in parte dextra
Confutatis maledictis
Flammis acribus addictis
Voca me cum benedictis
Oro supplex et acclinis
Cor contritum quasi cinis
Gere curam mei finis
Lacrimosa dies illa
Qua resurget ex favilla
Judicandus homo reus
Huic ergo parce, Deus.
Pie Jesu Domine
Dona eis requiem. Amen